சரவணனுக்கு அழுகையே வரவில்லை.
போஸ்ட்மார்ட்டம் ரிப்போர்ட்
தற்கொலைதானென
உறுதி செய்திருந்தது.
மாமனார் கண்ணோடு
கண் நோக்கவில்லை.
பெருங்கூட்டத்துக்கு நடுவே
தனியனாய் நின்றுகொண்டிருந்தான்.
வெட்டியான் கடைசி வரட்டி
எடுத்துக்கொண்டு
முகம் பார்த்துக்கொள்ள சொன்னபோதோ
ஆற்றில் தலைமுழுகும்போதோ
வீடுவந்தபின் கட்டிக்கொண்டு அழுத
மகள்களைப் பார்த்தோகூட
சரவணனுக்கு அழுகை வரவில்லை.
அறுத்துக் கொண்டிருந்ததெல்லாம்
ஒரேயொரு கேள்விதான் -
இன்னும் கொஞ்சம் நம்பியிருக்கலாமோ?
ராகுல் அப்பா வலக் கையில்தான்
எப்போதும் கடியாரம் கட்டுவார்.
வேலை முடிந்து தெரு நுழையும்போதே
அவர்தானென்பது அத்தர் வாடையிலேயே தெரிந்துவிடும்.
ரொம்பத் தன்மையான மனிதர்.
அதிர்ந்து ரெண்டு வார்த்தை பேசமாட்டார் -
யாரும் நோகப் பேசியதேயில்லை.
அவர் பேர்கூட யாருக்கும் தெரியாது.
ராகுல் பத்து வருடங்களுக்கு முன்பே
பெயிலான பாடங்களுக்காக
அவரிடம் அடிவாங்கிய இரவில்
வீட்டைவிட்டு ஓடி விட்டாலும்,
எல்லோரும் ராகுல் அப்பா
என்றே இன்றுவரை கூப்பிடுகிறோம்.
வரதராஜன் சாரை
சன்னதித் தெரு முனையில்
பெட்டிக்கடையில்தான் சந்தித்தேன்...
அலுமினி சந்திப்புக்கு அவர் வரவில்லை.
வெக்டருக்கும் ஸ்கேலாருக்கும் வித்தியாசம் தெரியாமல் விழித்துக்கொண்டிருந்த காலத்தில் திசை காட்டியவர்.
எப்போது ரிடையர் ஆனாரென்று தெரியாது.
மூத்த மகள் யாருடனோ ஓடிவிட்டதாக கேள்விப்பட்டேன்.
அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டபோது ஆச்சரியப்பட்டார்.
சந்தோஷப்பட்டது உண்மை போலிருந்தது.
வலிய ரொம்ப நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.
டீ வாங்கிக் கொடுத்து
கிளம்பும் முன் ஐநூறு ரூபாய் நோட்டுகளில் ஒன்றை அவர் பாக்கெட்டில் வைத்தேன்.
இன்னொரு இருநூறு ரூபாய் இருக்குமா என்றார்.
சில்லறை இல்லையென்றுவிட்டு வந்துவிட்டேன்.
